Czas zatrzymał się na chwilę w środku tarczy stoję ja
Jak zepsuta wskazówka którą jakaś siła pcha
Stawaliśmy się jak drzewa schnące, niewidoczne
Za obrazem pustych myśli cos zdarzało się czasem
Prostych uczuć kilka chwil prozaicznych jak my sami
Mieliśmy gdzieś iść lecz kroków nie stawiamy
Choć stoimy obok siebie to nie widzę wcale cię
Choć twój oddech grzeje mnie – nie ma cię
Kiedy – nauczymy się rozmawiać
Kiedy – nauczymy się śmiać
Kiedy – nauczymy się rozmawiać
Wtedy przestaniemy się bać
Nasze umysły jak gwiazdy odległe niezbadane
W neuronach wciąż rośnie burza literackiej ściany
Wymieniamy kilka zdań urywanych gdzieś w połowie
Czemu ciągle milczymy nienawiść tłumiąc w głowie
Powiedzmy wreszcie słowo niech nie milknie wnętrza głos
Bo patrzysz i chcesz lecz jakaś siła trzyma nas
Choć stoimy obok siebie to nie widzę wcale cię
I tak bardzo się boję – nie ma cię

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.