Winogradu ziarenko do ciepłej mej ziemi posadzę
Pielęgnować je będę najczulej, bo tak musi być.
Mych przyjaciół zawołam, z gronem serce położę na tacę,
Bo inaczej to po co na ziemi odwiecznej mi żyć?

Moi mili, siadajcie, tym, co chcecie, się ze mną częstujcie,
Mówcie w oczy, zwyczajnie i nie chciejcie z tą prawdą się kryć.
Car niebieski przebaczył mi grzechy, wy też mi darujcie,
Bo inaczej to po co na ziemi odwiecznej mi żyć?

Moja Daria w kostiumie odświętnym zaśpiewa nam tęsknie.
Zawsze płacze, więc potem w podzięce obetrę jej łzy.
Może umrę z miłości i żalu, choć to nie po męsku,
Bo inaczej to po co na ziemi odwiecznej mi żyć?

Wtedy znów zawirują po kątach jak w starej legendzie:
Czarny kruk, siny orzeł i sowa, skąpane od mgły.
Może znowu i znowu na jawie przepłyną w swym pędzie,
Bo inaczej to po co na ziemi odwiecznej mi żyć?

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.