Narrator: Po paru godzinach wędrówki, dotarli do opuszczonej chaty w lesie, w której odnaleźli Danuśkę i pojmali starego zakonnika. Gdy wreszcie Zbyszko chwycił żonę w ramiona, dziewczyna nie poznała go i wyrywając mu się z rąk, powtarzała jedynie "Boję się".
Zbyszko: Moja jest A przecież taka wciąż daleka Jak długo mogę jeszcze czekać Moja jest...
Moja jest Moja przed światem i przed Bogiem Więc czemu wciąż być z nią nie mogę Moja jest...
Osłonić ją, ochronić Przed całym świata złem To moje prawo do niej I tego tylko chcę...
Moja jest Mówią co z oczu to i z serca Nieprawda bardziej, mocniej, więcej Moja jest!
Te słowa słyszę wciąż na nowo Zawdzięczam życie tym trzem słowom
Rzecz raz na zawsze przesądzona Należę do niej tak jak ona Moja jest
Dopiero miłość tworzy nas I bez niej jakby nas nie było
Dopiero miłość tworzy nas…Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
