---

Zakuta w żelazo dłoń,
salwą budzony świt,
noc wypluwana krwią
w cierniową koronę dni.

Beton, kastet i knut,
krtań z uwięzioną pieśnią,
dojrzalszą o każdy ból,
bogatszą o własne męstwo.

O bruk, o bruk, o bruk
znów rytm podkutych butów,
na niebie słońca łuk
zza kolczastego drutu.

O bruk, o bruk
znów werbli trzask złowrogi,
gdy płoną na stosach stu
książki miotane w ogień.

Chleb, co jest gorzki od łez,
pierś, co krwawa od kul,
i po ostatni dzień
bezradnych matek ból.

Stadiony ludzkich krzywd,
żałoby czarna chusta
i słów ostatnich krzyk
przez drutowane usta.

O bruk, o bruk, o bruk
znów rytm podkutych butów,
na niebie słońca łuk
zza kolczastego drutu.

O bruk, o bruk
znów werbli trzask złowrogi,
gdy płoną na stosach stu
książki miotane w ogień.

Zakuta w żelazo dłoń,
salwą budzony świt,
noc wypluwana krwią
w cierniową koronę dni.

Beton, kastet i knut,
krtań z uwięzioną pieśnią,
dojrzalszą o każdy ból,
bogatszą o własne męstwo.

Chleb, co jest gorzki od łez,
pierś, co krwawa od kul,
i po ostatni dzień
bezradnych matek ból.

Stadiony ludzkich krzywd,
żałoby czarna chusta
i słów ostatnich krzyk
przez drutowane usta.

O bruk, o bruk, o bruk
znów rytm podkutych butów,
na niebie słońca łuk
zza kolczastego drutu.

O bruk, o bruk
znów werbli trzask złowrogi,
gdy płoną na stosach stu
książki miotane w ogień.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.