---

Najtrudniej jest zrobić pierwszy krok
Po rozżarzonych węglach słów idąc w niewiadome

W starym ognisku upina ktoś płomień w kok
Dorzucając słomę w kamienny krąg wspomnień

A ja- odpalam ogień od lisiego ogona
Trzeszczy jego mowa, rozświetlając mrok

Nie doliczę dni, nie przeskoczę też miesiąca
Gdy rok jest dzwonnicą zapadających słońc

Rozlały się akwarele po bukowych górach
By poczuć rozkosz spacerów w ubłoconych butach

W namokłej palenicy, gdzieś na świata zboczu
Odnajduję zwilgotniały od łez popiół

Chciałbym wiedzieć czy potrafię w nim grzebać tak
Aby cofając bieg zdarzeń, chwil i lat

Wskrzesić drzewo, i czy starczy go na drabinę mowy
By móc wspiąć się po niej ponad głowy olbrzymów ciszy

---

Mży, mży jakby ktoś płakał w mgłach
Rozsypał goryczy ziarno i chłodną rosę żalu

Jakby ktoś za złe miał, że musi wstać pomału
I zostawić zasypane w piach

Przedwieczorny włosów trzask
Szmer rozgadanych liści
Plechę kosmosu, którą turyści
Roznoszą na strzępy
Przebrzydli sadyści

Rozpełzło się niebo nad naszemi głowy
By zasiać las stumilowy nam w sercu i duszy

Ruszamy więc na wieczne doznań łowy
Gdzie się popiół jeszcze tli, ten tytułowy

Mając w ręku wiatr, jedyną pierś w zbrataniu z nożem
A między palcami ster z próchna i gwiazd morze

Trzymając na ich łonie polarne zmartwień zorze
Idąc gdzieś boso po chabrowym polu domysłów

Borze!
Liściasty.
Iglasty.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.