Drżąca cisza śmierci Delikatna niczym szron Tka bezgłośne nuty żalu W katatonicznym zapomnieniu Drżąca cisza śmierci Najwspanialsza z wszystkich muz Tkaczka niemych dźwięków strachu Wstrzymanego siłą dechu
Drżąc obłok życia Ulotny niczym pieśń Uchodząca w górę niebios ku zimnemu Słońcu w ciszy
Zwiewne sieci nitek mrozu Niczym kruche ścieżki losów Lśnią śród śniegów w blasku zimy Zatrzymane w w chwili wdechu
Delikatne nici życia Zawieszone w niepewności Która niczym szron o świcie Zdaje się zniekształcać wizję Nieruchome nitki trwania Nawet czas wstrzymuje oddech By ich sięgnąć z czcią kapłana Gotowego złożyć się w ofierze
Najmniejszy oddech Najmniejszy obłok życia Skazi wnętrza świątyń czasu Gdzie panuje niema biel Drżący obłok życia Ulotny niczym myśl Niech uleci w bezkres niebios Ciągnąc przezeń mroźną smugę
Delikatne nici życia Zawieszone w niepewności Która niczym szron o świcie Zdaje się zniekształcać wizję Nieruchome nitki trwania Nawet czas wstrzymuje oddech By ich sięgnąć z czcią kapłana Gotowego złożyć się w ofierze
W bezdechu zimna jasność niezrodzonej chwili trwania w stałym ruchu wstrzymanego życia Drżąca cisza śmierci zastygłego czasu Tka bezgłośne nuty mrozu Pieśni o lśniącym blasku chłoduTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
