Nad głową burzliwe niebo, wdziera się do mych płuc.
Tempo kroku wciąż rośnie i czuć wilgoć stóp.
W górze chmura z ołowiu, deszcz mnie wita strugami.
Otworzyło się niebo i wrzeszczy ponad głowami.
Wszędzie gęste powietrze, rozpłaszczone nad nami.
Płuca spięte jak kleszcze, idę w stronę bez granic.
Może dojdę tam wreszcie tylko tymi sowami.
Stawiam kroki przy wietrze, ten przykro tańczy drogami.
Myślami poruszam kwestie, kręcą świata mechanizm.
I tak obdarty ze złudzeń, szukam gdzieś równowagi.
Jak bękarty w tym trudzie, gdy czują się odrzucani.
I wciąż czarty jak ludzie, tak snują się ulicami.


Wiedząc, że skarbu dotykasz opuszkami
i zaraz on zniknie, nim oglądniesz się za nim.
Bezsilność wylewa zimną wodę na głowę -
to tragiczne spojrzenie, że nic zrobić nie mogę.


W przemokłej bluzie, idę gdziekolwiek za nim.
Stracę nadzieję w trudzie, psychikę rozjebie tragizm.
Gdy słuchawki na uszach przestaną zagłuszać myśli.
To będzie ten czas, gdy już żegnać mnie przyszli.
Runda po mieście, łzami i deszczem widzę przestrzeń.
I ile jeszcze muszę przejść, by przemyśleć te kwestie
Aby ukatrupić wszystkie w mojej chorej głowie bestie.
A serce miało miejsce, żeby bić dla kogoś wreszcie.
Godność chowam w kapturze, mojej twarzy nie znajdziesz.
Teraz mowa o turze, kolejnej rundzie w tym rajdzie.
Okrążenie od nowa czuję się jak na warcie.
Tyle tu rozczarowań, bo nie ma prawdy w prawdzie.


Wiedząc, że skarbu dotykasz opuszkami
i zaraz on zniknie, nim oglądniesz się za nim.
Bezsilność wylewa zimną wodę na głowę -
to tragiczne spojrzenie, że nic zrobić nie mogę.

Wiedząc, że skarbu dotykasz opuszkami
i zaraz on zniknie, nim oglądniesz się za nim.
Bezsilność wylewa zimną wodę na głowę -
to tragiczne spojrzenie, że nic zrobić nie mogę.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.