Zawsze na szpicy, w pierwszym szeregu.
Na barykady tłumy prowadzę.
Grubą mam zbroję.
Nikogo się nie boję.
Dumnie stoję.

Ja to nie ja, ja tylko udaję.
Jak światło gwiazd odbijam się w stawie.
Zaglądam do środka widzę otchłań bez dna.
Spadam, upadam, unoszę się, trwam.
A może to ja?
Krzyczę na wiatr.
Trzymaj mnie!

Pręgi na plecach.
Blizny na dłoniach.
Dawno temu.
Głęboko zraniona.
Dusza umęczona
trzeszczy w szwach.
Taki strach nie odpuszcza.

Przyjmuję uderzenia fal.
Raz po raz.
Prosto w twarz.
Nadal się uśmiecham.
Twarda ja.
Raz po raz.
Prosto w twarz.

Jak księżyc do ludzi zwracam tylko jasną twarz.
Uśmiecham się sztywno tak trzeba.
Twarda ja, to nie ja tonę w łzach.
Zamykam usta maskę nakładam i znowu gram.
A w środku w otchłań się zapadam.
Twarda ja , ciągle gram.

I znowu wkurw przeciwko mnie samej.
Nie mogę.
Nie powinnam.
Jesteś winna.
Jestem winna.
Histeryczka.
Patrzę w lustro.
Mówią kiedyś byłaś inna.
Jestem zła.
Niepokorna.
Niespokojna.
Niesforna.
Rozbestwiona.
Jestem bardzo wkurwiona.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.