Płonie świat
czterej jeźdźcy już tu są
zegar tyka
czasu brak
czas odmierza
krew i popiół
pył na wiatr
zniszczyliśmy nasz świat.

Zimny deszcz
mroczny cień
strachu smak.
To przeczucie to koniec.
Świat się zmienia.
Spalony las.
Wyschnięta ziemia.
Nie ma już nas.

W beztroskim nastroju ze śmiercią pod ramię.
Stąpamy po krawędzi w obojętnym bezwładzie.
Kroczymy jak ślepcy ku własnej zagładzie.
Jak ślepcy.

Czas pogasić w domach lampy.
Czas otrzepać z butów kurz.
Czas odłożyć na bok harfę.
Czas wziąć brzytwę.
Czas na nóż.
Czas się zebrać wokół zamku
spojrzeć w górę na Wielki Wóz.

W beztroskim nastroju
w obojętnym bezwładzie
kroczymy jak ślepcy z kostuchą pod ramię
stąpamy bezwolnie w obłąkanym tańcu śmiercią
skaczemy znad krawędzi.

Nikt nie wierzy i nikt nie chce
a to staje się już,
dopóki pachnie ostatnia z róż,
dopóki słońce i księżyc są w górze,
nikt nie wierzy że to już.

Nikt nie wierzy i nie chce.
A to staje się już.
Jeszcze słońce jeszcze księżyc.
Jeszcze róże.
Nikt nie wierzy że to już.

W beztroskim nastroju
w obojętnym bezwładzie
kroczymy jak ślepcy z kostuchą pod ramię
stąpamy bezwolnie w obłąkanym tańcu śmiercią
skaczemy znad krawędzi.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.