We wstydzie zrodziłaś coś,
Czego nigdy nie chciałabyś znać.
Zabijasz się o kolejny mur,
Znów tak łatwo zaczynasz się bać.
Zagłuszony krzyk, wyostrzony wzrok,
Jesteś gorsza, niż postrzega Cię świat.
Stłumiłaś gniew, lecz pozostał głód,
Wielki tak, by pożreć setki ciał.

I tak zapominam o niebie, jak Ty zapominasz o piekle.
Mijamy się nieustannie, jak 2 motyle na wietrze.
Rzucane przez sztorm, miotane prze fen.

Mijając cień straconych dni
Nie zdążyłaś spojrzeć mi w twarz.
Pogrążyłaś się w permanentnym śnie,
Z którego nie możesz już wstać.
Choć tak bardzo chciałaś,
Bym popełnił błąd,
Twe życzenia obróciły się w pył.
Nie odzyskasz tego, co zdążyłem wziąć.
Kolejna drzazga w Twym oku tkwi.

I tak zapominam o niebie, jak Ty zapominasz o piekle.
Mijamy się nieustannie, jak 2 motyle na wietrze.
Rzucane przez sztorm, miotane prze fen.

I tak zapominam o niebie, jak Ty zapominasz o piekle.
Mijamy się nieustannie, jak 2 motyle na wietrze.
Rzucane przez sztorm, miotane prze fen.

I trudno tak uwierzyć w to, co czytasz z kart.
Tak wielu nas samotnych, pośród tylu barw.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.