Nie biorę lampki wina i nie piszę smętów, stawiam na żywioł, wolę odbić i iść ze znajomymi na piwo. Szlajam się gdzieś po nocach w czasie, gdy tulisz się do poduszki i możesz brać mój styl życia za nudny. Gdy piszę, nie myślę czy będzie wam się podobać i bywa, że tylko ja wiem co zawierają słowa te. I nie powiemy Ci, że zmienia mnie na lepsze, mam złe nawyki jak u Messa, upewniam się jak nam będzie. I wpadam w melo, by narobić sobie siary znów, mało elokwentnie, ale dobrze wychowani. Znasz Massego, ten ze mnie pości, ilości zależne od okoliczności. Biorą mnie za psychicznie silną, wymiękam, przecież tyle użalam się w tych zasranych tekstach. Być może uważają mnie za inną, teraz już wiesz jak wiele dobrych słów może stać się pomyłką.
Mówią mi, że ja ciągle tylko piszę smęty, że gdzie z tym na koncerty, w świat nas na smęty się nie nadaje tak samo. Po domu snuję się rano, zobacz, to mój sposób na dzień dobry i na dobranoc. Zaparzę Ci kawę rano, ścisnę, jak w noc poduszkę, bo uczucia są gorzkie, nie to co ciasto z lukrem. Dla niektórych to trudne, ja za to o nich mówię ciągle, wolę o nich mówić, niż latać po gołdę, to początek. Znasz mnie przez teksty, a teksty przeze mnie, nie kozaczę tu jak ci co zamienili twarz na gębę. Rap na gówno, czas na pieniądz, a miłość dupy, pokój na kluby, przyjaciół na fury, mamy na stare, a ojców na chuj. Gdzie z tym do ludzi? Pytam się, co to za prestiż dla gównianych gwiazd? Mieli tu farta i ten fart ich żarł całych, a przecież byli kiedyś tacy mali.
Nigdy nie byłam taką córką, jaką chcieli mieć rodzice, bo nosiłam baggy, a chcieli włożyć na mnie spódnice. Nigdy nie chcieli, żebym grała rap, wciąż powtarzali, że szkoda mojego czasu. Dobra. Mówili, że jestem durna. Miałam łzy, jak po pięciu latach mama powiedziała, że jest ze mnie dumna. No kurwa. Nie da się do niczego uczucia tego porównać. Zmieniło się wszystko, dziś nie jest mi wszystko jedno. Wszystko, nawet jestem inna z zewnątrz. A w środku nie ma już tej wściekłości, którą chciałam zabić ludzi, bo chyba nie dorośli do życia. I z tej gówniary w końcu wyrósł człowiek, poukładałam sobie wszystko w głowie. Pięć różnych flow i przeze neta łączą się artystki. I zawsze różniłyśmy się od wszystkich.
Idę z podniesioną głową, nie, się nie wywyższam, po prostu jestem pewna siebie, pełna życia. Podziwiam świat, temu wart, tego blask, urok, czar, nie spuszczę wzroku, bo daje powód, by się śmiać. Czasem z boku zamykam się wśród ścian i chowam się przed ludźmi. Tak tylko zostać sam na sam. Chcę coś dla mnie, cisza, wraca równowagi stan, więc proszę nie mów, że mam o coś żal, że kiedyś nie powiedziałam "cześć", bo szłam zamyślona. Też mam problemy, tak i chowam po kieszeniach, po co mam je afiszować? Moja sprawa, moja droga. Czasem milczenie jest, jest na wagę złota. I tak portret ... namalują z ust to ust, cały sznur słów, widzą to co chcą, co chcą mówią. Wyrobili robili już opinię na mój temat. Nie będę tego zmieniać. Znam swoją wartość, reszta jest bez znaczenia.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
