Spójrz, jak ludzie z uczucia wyzuci niskiej chuci oddają się w ucisk; jak łódź chuci ich nieraz wyrzuci na życia dno, gdzie giną, bo zepsuci. Z drogi tej czym prędzej wróć i w uczucia wsiadaj łódź!
Uczucie – nie wiesz, jak ono zdobi, uczucie z ciebie Petrarkę zrobi. Dajże dziewczynie z miłości coś wynieść – uczucia ty nie oszczędzaj jej.
Uczucie sprawi, że zachwyt dławić cię będzie na wi- dok wielu zjawisk. Panowie, panie! Uczucie – tanie i każdy w stanie jest żywić je.
Więc rzuć, rzuć chuć! I miast żyć chucią, ku uczuciom ty się zwróć!
Gdy dziewczyna nie bardzo cię nęci, co to chciałbyś, a nie masz tej chęci; co to jesień już przeszła i zima, a ty, co się zapalisz, to się zżymasz. Zamiast tę niepewność snuć, ty uczucie w sobie wzbudź!
Uczucie wytrze, co w miłej brzydsze, uczucie zatrze, co nie najgładsze. To oko zmruży na feler zbyt duży, tu coś wydłuży, tam skróci zaś.
Uczucie w Parmę przemieni Grójec i to, co marne, doinwestuje. A zanim kraniec nastanie na nie, to niesłychanie wzbogaci jaźń.
[2x:] Więc rzuć, rzuć chuć! I miast żyć chucią, ku uczuciom ty się zwróć!Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
