Ile smutku jest w tym
dniu weneckiej jesieni.
Ile smutku jest w tym,
że miłości już brak
i czujemy się z nim
jak turyści zgubieni,
i szukamy wciąż słów,
obcych i tak.

Jaki smutek jest w tym
że trattorie, neony,
że Wenecja znów pragnie wciągnąć nas.
Ile smutku jest w tym,
że już wszystko skończone.
Ile smutku w tym,
że nadszedł już ten czas.

Ile smutku jest w tym
sezonie martwych kwiatów.
Ile smutku jest w tym,
że miłości już brak.
Tyle cudów zna ten
najwspanialszy ze światów,
niepotrzebnych już nam,
obcych i tak.

Ile smutku jest w tym,
kiedy szuka się dłoni,
a znajduje się to, co zabrał czas.
Ta nostalgia jak dym
i te próby ironii…
Znów się kończy dzień,
a w nim już nie ma nas.

Nasza jesień jest w tym
lecących ptaków kluczu,
w ust milczeniu, co dzisiaj obce są tak.
Ile smutku jest w tym
sezonie martwych uczuć.
Ile smutku jest w tym,
że już miłości brak.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.