---

A gdy sko­nał w czar­nej cha­cie
 Ja­sień­ko miły,
Po­szła mat­ka prosić dzwo­nów,
 By mu dzwo­ni­ły.

— »Mój sy­ne­czek, mój ro­dzo­ny
 W tru­mien­ce leży;
O, za­graj­cież wy mu, dzwo­ny,
 Z tej bia­łej wie­ży!

Niechaj idzie głos bi­ją­cy
 O ja­sne słoń­ce,
Przez te pola, przez te lasy,
 Z wia­trem szu­mią­ce...«

Ale dzwo­ny twar­de ser­ca,
 Zim­ną pierś miały.
— »Bę­dzie­my jemu dzwo­nić, mat­ko,
 Za ta­lar bia­ły!« —

I wró­ci­ła, na­rze­ka­jąc,
 Do pu­stej cha­ty
I strzą­snę­ła wszyst­kie kąty
 I zgrzeb­ne szma­ty...

I nic wię­cej nie zna­la­zła
 Prócz onej świ­ty,
Któ­rą syna trup zczer­nia­ły
 Le­żał na­kry­ty...

— »Nie­szczę­śli­wa moja dola,
 Ja­sień­ku miły!
Chy­ba to­bie łzy te moje
 Będą dzwo­ni­ły...

Chy­ba moje na­rze­ka­nie
 Bić bę­dzie z rosą,
Kie­dy cie­bie na mo­gił­ki
 Z cha­ty wy­nio­są!«

I wy­nie­śli za próg czar­ny
 Tru­mien­kę li­chą,
A za sy­nem po­szła mat­ka
 Ście­ży­ną ci­chą...

I nie gra­ły jemu dzwo­ny
 Z wy­so­kiej wie­ży,
Jeno szu­miał las zie­lo­ny
 I wie­trzyk świe­ży...

Jeno dzwon­ki te lilio­we,
 Co w bo­rze ro­sną,
Żeby dzwo­nić chłop­skim trum­nom
 W dro­gę ża­ło­sną...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.