Dawne słowa, dawne drogi
Dawne myśli i nadzieje
Poprzez gruzy, poprzez progi
Biegną echa, biegną dzieje
Idzie kustosz przez komnaty
Przez bezsenny bezmiar nocy
Lśnią w arrasach tkane kwiaty
I z portretów stare oczy
Przez balową przeszedł salę
Pośród cieni romantycznych
Na Chronosa spojrzał z żalem
Przytłoczony kształtem myśli
Czas dokoła groźnie płynie
I uderza w Zamku ściany
Przed Apollem z białą lirą
Milczy kustosz zatroskany
Za oknami słychać strzały
Srebrne orły mkną nad tronem
Przez historię szybowały
W naszych piersiach niezwalczone
Kustosz leczył, kustosz chronił
Płótna, książki, rzeźby, dzieła
I Warszawy swojej bronił
Bo to przecież jego ziemia
Podczas wojny milczą muzy
Wśród pocisków, wśród płomieni
Wróg chce Zamek zmienić w gruzy
Kustosz martwy pada w ziemi
A wieczorem, pośród burzy
Grób kopano tuż przy bramie
I śpiewały w Zamku muzy
Dla kustosza pożegnanie
I śpiewały w Zamku muzy
Dla kustosza pożegnanie
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
