Błąkało się serce moje w światowej marności
Nie znalazło nigdzie gruntownej stałości
W Tobie samym o mój Boże zostało
Że się Tobą kontentuje przyznało
Idźcież precz ode mnie obłudy światowe
Już wam moje serce nie gotowe
Już mnie więcej nie ciągnijcie do siebie
Bo afekty wszystkie moje są w Niebie
Dosyć mi już na tem żeś mnie oszukała
Pomylna pociecho żeś lata pobrała
Upłynęłaś z kwiatem wieku mojego
Zostawiwszy w sercu mola przykrego
Uleciały z próżnym dymem moje lata
Gdym najlepiej zażyć chciał lubego świata
Gdym w najlepszą chciał zażyć swobody
Oraz wszystkie uleciały wygody
Bodaj cię poznali co tu po mnie będą
Których jako i mnie łowisz złotą wędą
Bodaj się twa chytra zdrada wydała
A na wędę serc niewinnych nie brała.
Już tedy me w Bogu ukontentowanie
już po świata rzeczach błąkać się przestanie
Gdy me serce w miłość Boga wzbogacę
Ceny Jego, i przez wieki nie stracę
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
