Na staromiejskich schodach, gdzie słońce złoci twarz,
Ja siedzę jak ten kloszard i na gitarze gram.
Król Zygmunt na kolumnie jakby zasłuchał się,
A ja tu sobie piję i śpiewam o tym że:

Do szczęścia wiele mi nie trzeba, wystarczy łóżko, krzesło, stół.
Nad głową czysty błękit nieba i świergot gitarowych strun.
Do szczęścia mi potrzeba tylko czystej poezji kilku strof,
Z rana na rozruch jakieś piwko i wasza, bracia szczodra dłoń.

Dobrze jest śnić i wino pić i nie oglądać się za siebie,
Podziwiać świat i żyć jak ptak bodaj o samym chlebie.
A moja łódź dryfuje ciut na życia stromych falach.
Ten wygrał los, ten zgubił trzos, a ten się bardzo starał.

Na staromiejskich schodach, gdzie słońce złoci twarz,
Ja siedzę jak ten kloszard i na gitarze gram.
Król Zygmunt na kolumnie jakby zasłuchał się,
A ja tu sobie piję i śpiewam o tym że:

Do szczęścia wiele mi nie trzeba wystarczy wino, chleb i sól,
Nad głową czysty błękit nieba i świergot gitarowych strun.
Do szczęścia mi potrzebny tylko twoich życzliwych oczu blask,
Uśmiechu twego złote ziarno, co duszy mej obsiewa łan.

Dobrze jest śnić i wino pić i nie oglądać się za siebie,
Podziwiać świat i żyć jak ptak bodaj o samym chlebie.
A moja łódź dryfuje ciut na życia stromych falach.
Ten wygrał los, ten zgubił trzos, a ten się bardzo starał.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.