Dzisiaj gramofon to rzecz staroświecka:
ot, zwykła trąba i łzy –
kiedyś wiedziało o nim każde dziecko,
że umie być wesół i zły.
Lecz się gramofon z historią nie liczył,
sentymentalny jak wprzód:
choć się postarzał, choć nabrał goryczy,
jak szczeniak zakochał się znów.
Do swojej pani, pięknej Klementyny,
śpiewa od rana po zmierzch,
dla gramofonu to atut jedyny:
rymy i rytmy, i śpiew.
Więc najpierw, najpierw, proszę państwa, śpiewał tak:
„Mówmy sobie ty,
ach, proszę pani,
mówmy sobie ty,
ach, zrób to dla mnie
i z nadzieją spójrz
w przyszłość naszych wspólnych dni”.
Gdy Klementyna z uśmiechem spojrzała,
pomyślał: „Jesteśmy na ty” –
i cały drżący, pełen strasznych zmagań
zaśpiewał cichutko jak mysz:
„Jestem w tobie zakochany,
jakbym znał cię już od lat,
jestem w tobie zakochany,
że słów mi brak”.
Lecz Klementyna, jak każda dziewczyna –
ha, zwykła próżność i już –
kokieteryjnie co pół godziny
ścierała z gramofonu kurz.
Śpiewał, jak śpiewał, pełen zachwytu,
kręcił się w kółko jak ptak,
mało serduszko nie pękło mu przy tym,
a refren piosenki brzmiał tak:
„Piosnkę znam tylko jedną,
piosnkę z bajki i snu,
serce razem z piosenką
składam u twoich stóp”.
Aż dnia pewnego przyszedł do dziewczyny
tłum pięknych panów i pań
i żartowali z głupiej Klementyny,
że trzyma ten stary grat.
Chociaż gramofon słyszał każde słowo
szepnął cichutko bez tchu:
„Chodź, Klementyno, zaśpiewam ci znowu,
więc, proszę, na chwilkę siądź tu”:
„To ostatnia niedziela,
dzisiaj się rozstaniemy,
dzisiaj się rozejdziemy
na wieczny czas”.
Teraz gramofon na oknie w komisie
patrzy i czeka, a gdy
nagle za oknem kroki usłyszy,
to śpiewa cichutko przez łzy:
„Piękna pani,
uśmiech serdeczny z dala ślę,
piękna pani,
pewnie już nie pamiętasz mnie”.
Poszła…
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
