---

Traktat to jest osobny, pisanie o blokach;
Równie dobrze by można pisać o obłokach,
Bo ja sądzę, że jedne od drugich pochodzą.
Lecz ad rem. U nas w Polsce tam bloki się rodzą,

Gdzie jest pole przestronne – państwo je wywłaszcza,
Betonuje, uzbraja, wyszczerza, wypłaszcza,
Aż ku niebu wyrośnie parę zębów białych
I mniejszych kilkadziesiąt – cichych skamieniałych:

Te najpierw stoją ciemne, wielce tajemnicze,
Aż je przyjdą zasiedlić pierwsi blokowicze:
Jak dzicy osadnicy, polarni pionierzy,
Każdy z młotem, łopatą, stuka, czyści, mierzy,

Wyrównuje, odkuwa: zajeżdżają wozy,
Meble wnoszą, szklą okna i dymią już kozy;
Potem włączą ciepliki, nuż windy naprawią,
Anteny winstalują, telewizor wstawią

I na zewnątrz przenosi się czyn – młotem krnąbrny
Kują beton, by zrobić trawniki i klomby.
Rośnie życie – i wkrótce bardzo dużo zgryzot
Wypełnia szczelnie bloczno-obłoczny horyzont:

Drzwi przy drzwiach, noc przy nocy, dzień przy dniu – codzienni
Żyją wspólni, co prawda obcy – współplemienni
To jest życie! A co to za siła stugłowa
I co za koncentracja Ducha ideowa

Być by mogła – a nie jest. Szkoda! Tu gorące,
Nigdzie piękniej nie błyszczy zachodzące słońce;
Nigdzie piękniej nie błoci się błoto i nie gnie
Metaloplastik, skoro na budowie legnie;

Nigdzie pejzaż nie bywa bardziej cudno-nudny
I nigdzie cudniej Wolna Europa nie dudni
Jak tu, gdzie tyle dotąd nieznanych na m zgrzytów
Powstaje pośród osiedlowych monolitów.

A do tego zapachy – śmietniki, obiady,
Kanalizacja – oddać ich tu nie dam rady.
Próżno mówić, bo długo byśmy traktat wiedli,
A nie wyrzekłbym wszystkich pożytków z osiedli.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.