Nauczono nas rozsądku, lekcja trwała parę lat,
Już nam nikt za życia nie obieca raju,
Znów jesteśmy na początku, a w majątku kilka dat,
Boże dzieje niestniejącego kraju.
Tylko ludzie, mali ludzie, którzy też chcą przecież żyć
W sny spychają niepraktyczne swe fantazje,
Nić owija nasze serca, które żeby jeszcze bić,
Historyczną muszą znowu mieć okazję.

Ale za to w głowach ład trafną miarą mierzy świat,
Wie co stracił, a co ma, z czego stworzyć coś się da
Tymczasem.
Bez okrzyków i bez krwi, bez przełkniętej w smaku łzy,
Bez ochoty i bez sił, bez oręża co by tkwił
Za pasem.
Z nicością w gaści, i coraz starsi.

Aż zakipi w nas gar wrzątku i naukę trafia szlag.
Skąd ten żar, którego nie da się wystudzić,
Znów jesteśmy na początku, a w majątku kilka dat
Tworzy dziejów przyszłych kształt tych samych ludzi.
Właśnie ludzie, wielcy ludzie, którzy też chcą przecież żyć
W życie zamieniają senne majaczenia,
Serca same z siebie biją, pęka niewidzialna nić,
Zwłaszcza, że nie mają nic już do stracenia.

Ale za to w głowach szum, głów nieprzeliczony tłum
Wie, że to z zegarem gra, więc zdobywa co się da
Tymczasem.
Z euforią i bez tchu, sny bez snów, więc też bez snów
Ze szczęśliwym błyskiem łzy, a gdy trzeba nawet z krwi
Zapasem.
Z tarczą godności, i coraz młodsi.

Tak jest zawsze, bez wyjątku, było tak i będzie tak,
Choćby wszystkich to gniewało czy śmieszyło,
My bez końca na początku - z dwojga złego lepiej wszak
Mieć przed sobą wszystko - co by to nie było.
Bo my ludzie, zwykli ludzie, chcemy przecież tylko żyć
Po wybranej dobrowolnie przez nas stronie,
Zamiast wszystko mieć za sobą, a przed sobą nie mieć nic,
Prócz pewności, że to już naprawdę koniec.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.