Wiesz, jak bardzo cenię twoje cnoty i twój czar
Twój uroczy styl i charme
budzi we mnie słodki żar.
Co to dużo gadać, jesteś bóstwo, jesteś cud,
ale parę twoich cnót
budzi we mnie dziwny chłód.

Gdzie to widziane, żeby rano wstać,
urżnąć się przy śniadaniu i na nowo spać.
I przy obiedzie wódki trąbisz moc,
potem do ”Adrii” jedziesz już na całą noc.
Gdy w baka grasz,
to robisz głupie żarty,
po prostu masz
znaczone własne karty.
A gdy ja mówię: tak nie może być,
płaczesz, że cię nie kocham
i że nie chcesz żyć.

Mógłby cię malować Botticelli, cudna ma,
cała z nieba, sen i mgła,
oczy twe bławatki dwa.
Dante by dla ciebie Beatrycze rzucił w kąt.
więc mi tylko powiedz, skąd
masz ten jeden mały błąd.

Gdzie to widziane, żeby mnie na złość
ciągle u ciebie bywał jakiś obcy gość.
Jeszcze rozumiem, gdy co dzień ten sam,
lecz ja w mieszkaniu naszem wciąż innego mam.
Nie to, że masz prowadzić życie mnisze,
lecz ja przez drzwi potworne rzeczy słyszę.
A jak ci mówię, że tak nie może być
płaczesz, że cię nie kocham
i że nie chcesz żyć.

Gdzie to widziane, przecież można wpaść
żeby pieniądze z torby konduktorowi kraść.
Wczoraj na Pradze przyłapano cię
Chciałaś do Argentyny sprzedać panny dwie,
kupiłaś tusz i kolorowe kredki,
dwudziestki chcesz przerabiać na pięćsetki.
A jak ja mówię, że tak nie może być
płaczesz, że cię nie kocham
i że nie chcesz żyć.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.