---

Stoją przed tumem dwaj mężowie,
odziani w czerwień szat.
Jeden z tych mężów – król potężny,
a drugi, drugi – kat.

I wyrzekł król do kata słowa:
„Klechy skończyły już śpiew swój,
więc ślub się pewnie też dokonał –
miej w pogotowiu topór swój”.

Szumią organy, tłum wychodzi,
dzwony z kościelnych biją wież,
widny już z dala orszak barwny,
a nowożeńcy pośród rzesz.

Królewska córa smutku pełna,
twarz jej pokrywa bladość chust.
Pan Olaf za to śmiało patrzy,
śmiech mu z czerwonych nie zszedł ust.

I rzecze śmiejącymi usty
królowi w zasępioną twarz:
„Dzień dobry, teściu, przyszła pora,
oto mą głowę w ręku masz!

Dzisiaj mam umrzeć. Wyświadcz mi łaskę
i do północy, och, pozwól mi żyć!
Pozwól wesele mi odprawić,
zatańczyć jeszcze, wino pić.

Och, pozwól żyć mi, żyć mi pozwól,
aż się ostatnia spełni z czar,
aż się rozchwieje pląs ostatni.
Niech północ będzie chwilą kar”.

I wyrzekł król do kata słowa:
„Niechaj tę łaskę ma zięć mój,
iż do północy się tylko uchowa –
miej w pogotowiu topór swój”.

Pan Olaf siedzi obok stołu,
ostatni puchar mknie dokoła,
przy nim o męża wsparta bark
młoda zawodzi pośród skarg.

Kat stoi pode drzwiami.
Och, kat stoi pode drzwiami
Kat stoi pode drzwiami.

Już pląsy idą – żar z oczu błysnął,
pan Olaf młodą żonę ścisnął,
pochodnia rzuca ognia wian,
oni ostatni tańczą tan.

A kat stoi im pode drzwiami.
Kat stoi pode drzwiami.
Kat stoi pode drzwiami.
Kat stoi pode drzwiami.

Kiedy w huczącej tańczą sali,
pan Olaf tak się żonie żali:
„Och, nie wiesz, jakiś ty mój cud,
a w grobie taki straszny chłód”.

A kat stoi im pode drzwiami.
Kat stoi pode drzwiami.
Kat stoi pode drzwiami.
Stoi pode drzwiami.

Panie Olafie! Północ już
i żywot twój upłynął,
boś się w rozkosze tajne wdał
z królewskiej krwi dziewczyną.

Śmiertelny pacierz mruczy już mnich,
a mąż w czerwonej szacie
błyszczący trzyma topór swój,
przy kłodzie czeka na cię.

Czeka już kat, czeka już kat.
Czeka już kat, czeka już kat.
Czeka już kat, czeka już kat.
Czeka już na cię kat.

Więc na podwórzec pan Olaf zszedł,
tam gdzie pochodnie i miecze.
I uśmiech pokrył czerwień jego warg,
i tak z uśmiechem rzecze:

„Błogosławione słońce bądź,
księżyc i gwiazdy w niebiosach,
błogosławione ptaszki też,
co w rannych nucą rosach.

Błogosławione morze bądź,
ziemio i kwiaty na łące,
błogosławione fiołki też,
jak oczy mej żony kwitnące.

Fiołkowe oczy pani mej!
Przez was na śmierć mnie stroją –
lecz błogosławię i ten krzew bzu,
pod którym byłaś moją”.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.