Zamykam oczy wtedy dostrzegam
To, czego wcześniej widzieć nie mogłem
Czuje dotyk refleksji, dokąd zmierzam
Dokąd płynie mój niezatapialny okręt
Myślami oddalam się od kartki, której słuchasz
Słowami dmucham w żagiel biurka
W tle gra niema ośmiostrunowa lutnia
A ja błądzę w kolorach czarno białego jutra
Chwytam za rękę mówiące za mnie słowa
Rozmawiam z nimi o wszystkich za i przeciw
Gdzieś tam w oddali Erato obrażona
Bo sam siebie skłaniam do słyszalnych treści
Codziennie zabija mnie jednakowy schemat
Schemat mojego współistnienia
Co gorsze co wieczór schemat mnie skleja
Po to bym od rana mógł go dalej powielać
Mam dość tego świata pełnego winy
Dość prowizorycznych granic ulepionych z plasteliny
Słyszysz mnie? Powiedz sam, masz dość ich.
Ludzi, przez których słowo kocham straciło na wartości
Tych, którzy twoje myśli znają lepiej niż ty sam
A swoje zmieniają w zależności od tego jak wieje wiatr
Tylko ja wiem, co czuje
ja wiem, co mną prowadzi
Jeśli jestem w błędzie to uwierz
Dobrze
Na błędach tworzy się własny portret
Od myśli jestem nieprzytomny
Jednak na tyle silny by czuć je dłońmi
Refleksje przychodzą i płoną jak ogień
Zbyt często po ognisku zostaje tylko płomyk…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.