Tak, stoję i pytam co o tobie myśleć mam
Nie wiem już sam, powiedz mi kim ty jesteś
Szczęściem, śmiechem, smutkiem, pechem
Proszę cię przestań wreszcie
Już dawno zapomniałeś kim naprawdę jesteś

Z odbiciem w ciągłej wojnie
Nie mogę z sobą sam pogodzić się
Choć myśli ogrom w głowie
To w słowo żadna z nich nie zmieni się

Znów bez odpowiedzi, nieuchronnie płynie czas
Płynie, a ja mimo to wciąż tu jestem
Twoje błędy wciąż powtarzam
Proszę cię zrób coś wreszcie
Taflą lustra podzielona nasza wspólna przestrzeń

Każdego dnia patrzę w srebrną przestrzeń
Wewnętrzna wojna wciąż się nie rozstrzyga
Codziennie nowe ciosy wymyślane szeptem
Raz ja, raz on przewagę zdobywa

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.