Kto kocha życia czupurne pazury
I w jego jadach znajduje rozkosze,
Tego na dziwne spotkanie zaproszę,
By swoich lęków rozpoznał kontury.

Przed lustrem stoi – głód – jak człowiek spięty,
Oczy ma ranne niespełnienia gwiazdą,
A pustych godzin tężeją minuty
I wiatr potrząsa blaszaną latarnią.

Strachu w nim tyle, ile mroku w studni,
Bólu w nim tyle, ile noża w dłoni.
To w jego duszy duszna burza dudni
I martwe liście chrome drzewo roni.

Może to zwierzę także w tobie drzemie,
Gdy badasz świata nieczytelne znaki.
A może żądz twych posiwiała sfora
Gryzie sumienia niewidzialne kraty.

Chce cię osaczyć chytrymi słowami,
Zapala świece i dolewa wina.
A noc na szyby się wspina palcami
I brzytwą słowa cieniuje i zgina.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.