Mówiła szeptem, bo bała się twarzy
Zastygłych w kroplach poczerniałej tęczy.
Na płótnie mroku po świata obręczy
Świetliście krążą zatarte obrazy.

Ten wiatru dotyk u wezgłowia twarzy,
Klingą wieczoru przecięty – łopocze.
To smutek płynie niespełnienia zboczem,
Unosząc pustkę skradzionych miraży.

Tylko nadzieja w majestacie wiary
Odbita w lustrze najgorętszej kropli
Ostatnią radość i chęć ustokrotni
Temu, co łatwą prawdą się poparzył.

Upór twój krótki, jak podpis na wekslu,
Choć ciągle nosisz kapcie księżycowe,
A w głębi serca zaczepy stalowe,
Wiszące w deszczu na tęczy przylepcu.

Odkryłem w tobie w słońcu kuty owal,
Strużyny deszczu na welurze skóry,
I mistral chłodu i swąd politury
Uderzył dłonią o wieczoru pożar.

A twoje dłonie cierpliwie gorące,
Po wieczność pamięć chciałaby ocalić,
I twoje słowa cichnące z oddali
Tknięte rozpaczą na membranie słońca.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.