Niemiec nad mapą się pochylił,
I ciężko westchnął już po chwili.
Zobaczył jakiś dziwny front,
Ulice skwery zgliszcza w krąg,
Wysepki wroga jak pijane,
Jak lądy śmierci krwią zalane,
A w górze strasznej wojny dzwon.

Niemiec zadumał się nad mapą,
I palec wbił w pozycję jakąś.
Przeczytał coś tam jakby kpił,
Słowiańskie nazwy, co za syf.
A język mu się giął jak patyk,
I w myślach się przyłapał na tym,
Że wróg ma jeszcze sporo sił.

Jakże zajadła ich natura,
Odwaga, hardość i brawura.
Choć twardzi są jak słonia kość,
Dam im popalić jakem szkop.
Przyduszę chytrym ich rozkazem,
By czołgi, działa, bomby razem
Zadały im śmiertelny cios.

I wielki bój rozgorzał rano.
I ruszył Niemiec po wygraną.
Ale się zdziwił głupi Szwab,
Gdy na dzień dobry bęcki brał,
I lizał rany, jak zwierz krwawił,
A gdy uciekał guza nabił
I płacząc krzyczał, że to gwałt.

Długo by można śpiewać o tym,
Jak Polak walczył z durnym szkopem,
Jak sadło mu za skórę lał,
Jak kąsał, gryzł go tu i tam,
Jak to mu dawał do wiwatu
I jak mu w boju gębę natłukł,
A sam na cztery łapy spadł.

Chociaż piosenka jest stronnicza,
To lubi słuchać jej ulica.
Długo zostanie jeszcze tak,
Rozsądek nasz to w polu wiatr..
My tu nad Wisłą wiarą silni,
Beztroscy, dumni, nieomylni,
I chcemy by nas kochał świat.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.