W wojennych bojach prawie wiek,
W trudach - jak to się mówi,
Żył sobie pewien dzielny człek,
Rycerz - zuch i wojownik.

Sławnym, bogatym nie był on,
Los mu nie szczędził znoju.
I rycerz ten jak niesie wieść,
Strachu nie zaznał w boju.

A szczęście swe pojmował tak:
Turniej, zwycięstwo, łoskot braw,
Wróg w mękach z bólu wyje.
Narażał życie, kusił los,
Zwycięstwa dedykował on,
Tej cudnej, tej jedynej.

Wojna, znów trzeba iść się bić,
Przed losem się nie skryjesz.
Różę na swojej piersi skrył,
I ruszył w pole - Rycerz.

O tej jedynej myślał wciąż,
Tęsknił za lubą swoją.
Serce waliło niczym dzwon,
Pod jego lśniącą zbroją.

W krwi brodził on pod słońcem złym,
I w duszach dłubał mieczem swym
Przeróżnym innowiercom.
A szczęście swe pojmował tak:
Bić, ścinać, ranić, kopię pchać
Wrogom pod samo serce.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.