---

Aleksander Siergieicz żyje jak lord,
Ma się wspaniale.
Jego młyńskie koło zniszczy los
I ból nie zgaśnie.

Baba mruży oczy, słońca krąg,
Na niebie skowronki.
Dziesięć minut jazdy jest stąd
Do najbliżej wioski.

Rzemiosło poety pierwszy sort,
A pióro ostre.
Duże usta, głowa jak dzwon,
I życie proste.

Żył w odessie, odwiedzał Krym,
Karetą jeździł.
Pieniądze pożyczali mu
Do samej śmierci.

Cichy, grzeczny, wytworny pan.
Bywało, że żandarmi
Jego wiersze – i to jest fakt
Recytowali z pamięci.

Do pałacu zapraszał go car
Z serca potrzeby.
By pogwarzyć, użyczyć łask,
Poecie schlebić.

Piękne kobiety kochał on
Miłością niewinną.
I nawet zastrzelił był go
Piękny mężczyzna.

Umiał papier zaczerniać jak nikt,
Przy blasku świecy.
Nad Czarną Rzeczką zginął, choć był
Wielkim poetą.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.