Muszę uczyć się życia od nowa,
A bezradność to ciężka choroba.
Z domu rzadko wychodzę,
Tylko czasem na drogę,
Gdy listonosz się spóźnia, bo deszcz.

Tak mijają mi dni i tygodnie
I nie cieszy mnie lato, ni słońce.
Z nikim się nie spotykam
I znajomych unikam,
Napisałam o tobie dziś wiersz.

A w tym wierszu jest kłamstwo na kłamstwie,
Że cię nie chcę i już cię nie pragnę.
Że cię kochać przestałam,
Że ci klucze zabrałam,
Abyś nie mógł otworzyć mych drzwi.

Sama nie wiem, co ze mną się dzieje,
Chyba tracę ostatnią nadzieję.
Przyszła rozpasz szalona,
Którą trudno pokonać,
Bo jest wielka i rani do krwi.

Tak, jak kiedyś dziś mi się przyśniłeś,
Chrobot klucza i wiem, że wróciłeś,
Było wszystko jak dawniej,
Byłeś czuły, zabawny,
Ale dzwonek mnie zbudził u drzwi.

Muszę uczyć się życia od nowa,
A bezradność to ciężka choroba.
Z domu rzadko wychodzę,
Tylko czasem na drogę,
Gdy listonosz się spóźnia, bo deszcz.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.