Jest ma dziewczyna otwarta, czy skryta?
Zła, czy też dobra? Wesoła, czy smutna?
Ona jest płocha, trochę bałamutna
I w zwiewną kruchość jak w muślin spowita.

Ma świeżość wiosny i radosne oczy.
Piersi przekupne, a biodra zmysłowe.
Kiedy się złości, sypie łzy pąsowe,
Na wiatr rozrzuca kasztany warkoczy.

Znów się uśmiecha. Może się zatrzyma.
Już w słońcu staje i patrzy na wodę.
Ma pnącza gibkość i kwiatu urodę.
Gdy wiatr ją pieści, deszcz rzęsy ugina.

Kiedyś ją wichry na drobne rozkruszą
I słońce jaśniej jej włosy rozwieje.
Na jej czupryny nieprzebyte knieje,
Zastępy pudru z fryzjerni wyruszą.

Nocą grymasi, kusi, albo żąda,
Zasypia z palcem wilgotnym na łonie.
Z odkrytą piersią w marzenia kokonie,
Gdy ja zasypiam w mój portfel zagląda.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.