Zwaliły się na pokład wody kłęby,
Kapitan klnie, majtkowie źli jak psy.
A młody Bill zaciska tylko zęby,
On widzi brzeg przez lniane sito mgły.

Na brzegu tam została piękna Mery,
Stoi w oparach szafirowej mgły.
A młody Bill jej wierzy i nie wierzy,
Macha jej chustką i ociera łzy.

Powrócił Bill z nieznanej mu Kanady,
Hejże, karczmarzu, nalej wina mi.
Chcę do dna wypić za zdrowie słodkiej Mery,
Do dnia białego ja za nią chcę pić.

Otwiera ktoś w tawernie drzwi na oścież,
Oczy Billowi wyszły aż na skroń.
W drzwiach karczmy staje wystraszona Mery,
Obok niej czerstwy, zwalisty bosman Bob.

Uważaj, Bob, rozmowa krótka będzie,
Nam marynarzom przystoi ostro grać.
Spóźniłem się jak widać o dwie noce,
Tę trzecią noc Mery ma ze mną spać.

Błysnęła stal, ciała się zwarły twarde,
Jak lew o lwicę walczył młody Bill.
I bili się o Mery oczy czarne,
O krągłe piersi i jaskółcze brwi.

Jak niesie wieść Bob bosman był sprytniejszy,
Był mu posłuszny sprężynowy nóż,
Posunął Billa na odlew prosto w piersi,
Bill runął w dół jak marynarski wór.

Pięć lat minęło, Bill śmierci się wywinął,
Artysta chirurg szył go całą noc.
Nie zwą go dziś, jak kiedyś młodym Billem,
Kowbojem Garym nazywają go.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.