Rozpoznać pieśni uskrzydloną strofę,
I jej niewinność w sarkastycznym gniewie,
To swary ptaków na ochrypłym niebie
Oddać nieczułym i bezwonnym drzewom.

Zbolała miłość do bezmiaru piękna
Utkana z tęczy przezroczystą bielą,
Po włóknach nerwów perlistą topielą
Skrada się w zamieć z uniesień poczętą.

Sercem pobladłym od nadmiaru trwogi,
Włosem zjeżonym uwznioślaniem żalu
Płyną łabędzie miłosnej pożogi
Pod iskrzącymi bryzgami koralu.

Tu sennym tropem wesołości cienkiej,
Jej posiwiałym odblaskiem z granitu,
W niesfornych lasach zjełczałego świtu
Cichną gałązki miłości wzajemnej.

Ostatnich iskier uroczysta pełnia
Oblana słońca purpurową zorzą,
Wyciska czułość pod serca obrożą
Z ulotnych zmierzchów w wigilię tajemną.

Czułym i pięknym wydawać się może
Ta kropla żalu w cembrowinie drzewa.
Lecz tknięta śmiercią szkarłatu ulewa
Wtuli się w różę rozpaczy bezdennej.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.