Być może miłość jak kot zejdzie z pieca,
Przeciągle ziewnie i napręży łapy,
Mieć będzie z kwiatów i z lnu, strój bogaty,
Bo ją dziwaczność i piękno podnieca.

A może wiatrem od szumiących lasów,
Powróci senna i słodko znużona,
Na rynnie chmury odsłoni ramiona,
Po same czubki wysokich obcasów.

A może słońce jej rzęsy opali,
A deszcz je schłodzi ustami tak sucho,
Jakby sekretnie coś szeptał na ucho
I w bożym borze ogniska rozpali.

Milczysz speszony i zmierzch skubie ciszę,
Nad złotym lasem przygasają zorze,
To w cichej, płowej, przedwieczornej porze
Ktoś o miłości rylcem gwiazdy pisze.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.