Lęk w tłuszcz obrasta, lęk pęcznieje w głowie,
Z jego podkówek wsiąka rdza w tę ziemię.
Od snów, co parzą zważy się nasienie,
Jeszcze żarłoczne choć martwe w połowie.

Lęk jest jak morze, zimny i głęboki,
Za oknem szumi w firankach faluje,
Już drzwi otworzył, już łańcuch luzuje,
Już w sieni pluszczą metaliczne kroki.

Już stanął w gardle, już zagląda w oczy,
Na czoło wspiął się, wplątał się we włosy.
Za ścianą ciche, zachrypnięte głosy
Milkną i wiadro po schodach się toczy.

Bywa tak lekki jak z ołowiu skała.
Taki wygodny jak garnek na głowę.
Jego muśnięcia, pieszczoty stalowe,
A jego dusza, jak noc czarna cała.






.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.