Poeta, Krzysztof, młody żołnierz,
Co w pelerynę łowił wiatr,
W deszcz zawadiacko stawiał kołnierz,
Ze śmiercią chciał być za pan brat.

Był podchorążym w batalionie,
Pseudonim Bugaj – każdy wie.
Był też dowódcą w swym plutonie,
Na bój czekając szkolił się.

Batalion Zośka i Parasol,
A potem przyszła chwila ta,
W Pałacu Blanka kulę dostał,
Niemiecki snajper dopadł go.

Profesor Pigoń rzekł bez kantu,
Że taki jest już polski los,
Do wroga strzelamy z brylantów,
A śmiech historii niesie noc.

I znów zajadle chłopcy walczą,
Igły kanonad szyją kurz.
Za szarych dymów kruchą tarczą,
Ostrzy swe kły bezwzględny wróg.

Drogi Krzysztofie porzuciłeś
Życia poety złotą kiść.
W ostatnie dni jak żołnierz żyłeś,
Raptem walczyłeś cztery dni.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.