Księżyca obłym kształtem zanurzona w bieli
Wabi śmiałków kobieta piękna i dojrzała.
Woń zdradliwej mikstury z zakamarków ciała
Ogłusz jurnych samców na gwiezdnej pościeli.

Oczy? Mówić o oczach to jak żebrać basem,
Bardziej jeziora w słońcu gdy wzbierają rzeki.
Słodzić miodem i lekko pocierać powieki,
By żar co w nas dojrzewa nie stajał przed czasem.

Można mówić naiwnie, że jest dzieckiem losu,
Kłaść na plusze pośladków czułe płótna wzroku
I po gwiaździstych gzymsach, trajektorią mroku,
Wspinać się po jej płodność do serca kosmosu.

Można śnić powściągliwie i pożądać czule,
Jawnie wielbić a skrycie pieszczotą roztkliwiać,
Pieścić nogi podniebne jak spojrzenia długie,
Gładzić nerwowe biodra przez mokrą koszulę.

Rzeźnik długo się wahał, czekał na wschód słońca,
Nagle zrobił półobrót, tasak w niebo strzelił,
I runął tępym ostrzem w sam środek bieli,
Gdzie ze strachu we włosach zastygł pył miesiąca.

Kosmos zadrżał. To ziemia łbem o eter wali.
Tasak ciało rozpłatał i wskroś nieba dudni.
Przez żałobę obłoków do kosmicznej studni
Spływa krew, nim zastygnie na zbrodniczej stali.

Stoję blady. Tak. Stoję. Niepojęcie blady.
Patrzę w niebo i widzę zatratę pokoleń,
A tu rzeźnik nakrywa stoły do biesiady
I zastyga krwi kropla na spoconym czole.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.