Weź słońce w dłonie, oddaj ciepło kwiatom.
Niech rosną w niebo. Tego dziś im trzeba.
I dotknij ziemi. Ta wilgotna gleba,
Gdy ją pokochasz odwdzięczy się za to.

Lepiej ją przytul. Albo weź za żonę.
Niech rdza ze szpadla oswoi się z ziemią.
A tu już w sadach mgły na trawach drzemią
I każda inną z rosy ma koronę.

Dni biegną wolno. Nikt ich nie dosłyszy,
Przeto noc z cicha już wnyki zastawia.
Włochaty księżyc z gwiazdą się zabawia.
Nie dziw się temu. Bo to zemsta ciszy.

Mdły świt nadciąga, w rzęsie stoją stawy
I pies się zbudził by zakaszlać w łapy.
Wiatr w liście dmucha, więdną w grządkach kwiaty,
Bo los ich krótki, a Bóg nie łaskawy.

Ziemio. Tyś dobra i pragnę cię szczerze.
Bądź mi łaskawa, kiedy przyjdzie pora.
Starczy w mej biedzie choćby płytka nora
I niech za duszę wiatr zmówi pacierze.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.