---

Ech, ty wysoka nocy tatrzańska,
zostań, nie odchodź jeszcze, pobądź.
Lisią czapę przekrzywiwszy z pańska,
kroczy księżyc, bierze cię ze sobą.

Zostań, księżycu, zostań,
pozłoć się jeszcze, pozłoć.
Trudne jest każde z rozstań,
licho ten świt przyniosło.

Księżyc szedł w lisiej czapie, jak dziedzic,
białe go świerki zaklinały
na zimowy sen obu Niedźwiedzic
i na Wozy Wielki i Mały:

Zostań, księżycu, zostań,
pozłoć się jeszcze, pozłoć.
Trudne jest każde z rozstań,
licho ten świt przyniosło.

Świerki czekają, roziskrzone, białe,
aż niebo rudym blaskiem pęknie.
Świt się zbliża… Ach, czemuż się bałam,
że o świcie może być mniej pięknie?

Zostań, księżycu, zostań,
pozłoć się jeszcze, pozłoć.
Trudne jest każde z rozstań,
licho ten świt przyniosło.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.