Narodowa Galeria. Wielka sztuka - na serio owionęła nas chłodem swych sal. Tu - spowite przez mgiełkę - jest schronienie przed zgiełkiem, już ostatnie, co los nam dziś dał.
Schody wiodą do góry, do skarbnicy kultury, jeszcze tylko na stopy coś wzuć: czworo kapci filcowych! Już biegniemy gotowi. Pierwszy obraz nazywa się... ""Chuć""...
Ona naga... ona nagi... Ileż trzeba odwagi... Aż rumieniec wykwita i trwa... Tylko... co nas odpycha, nieuchronnie i z cicha, bezustannie nas miota i pcha?
W bezrozumnym zapale przez parkiety i sale roztańczone sylwetki w zapomnieniu mkną dwie... Rozwiązanie zagadki: to jest parkiet za gładki... Stąd nasz taniec - le grande valce frotte...
Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca? Patrzył z portretu Matejko Jan... Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca - tysiące płócien i ram? Coraz nowe posadzki, coraz nowe zasadzki, Siemiradzki w przepychu swych ciał. Choć on dla mnie jest wszystkiem, przelatuję poślizgiem amfilady, parkiety tych sal...
Bo tak trudno zatrzymać się jest, kiedy tarcia wciąż brakuje uparcie, gdy oparcie uparcie ucieka spod stóp, gdy na filcach, na kapciach nie powstrzyma nikt walca... Raz na twarz... raz na "de"... Pół na pół...
Już zwiedzone muzeum, schodów piętra się ścielą: dwieście stopni z marmuru dostojnego swą bielą... Może jednak przestańmy, trochę tempo nas męczy... Ja cię za marynarkę... Ty się złapiesz poręczy...
Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca? Wyły karetki, z noszami ktoś biegł... Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca? Le grande valce frotte de parquette...
Coraz nowe posadzki, coraz nowe zasadzki, jakiś Wenus gdzieś wisiał... czy stał... Obojętni we wszystkim mijaliśmy poślizgiem, amfilady parkiety tych sal...
Bo tak trudno zatrzymać się jest, wciąż brakuje oparcia, wciąż ucieka spod stóp gdy oparcie uparcie zamienia się w ślizg, gdy na filcach, na kapciach nie powstrzyma nikt walca... Raz na twarz... raz na "de"... Pół na pół...Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
