---

Na ulicy Rozbrat w nędznej suterynie,
w małej izbie dusznej i ciasnej jak klatka,
gdzie każdy dzień po dniu monotonnie płynie,
żyła ruda Mańka, królowa półświatka.

Wszyscy ją kochali, nosili na rękach,
co dzień to z kim innym chodziła na tańce,
Mańka była młoda, Mańka była piękna,
ale to nie będzie piosynka o Mańce.

A w pobliskiej knajpie "Pod Wesoło Myto"
przesiadywał co dzień pogrążony w myślach
i furt przez te Mańkie pił sete za seto
Władek Cieślak, zwany postrachem Powiśla.

Jak pił, to na umór - i dzień, i noc cało,
by mu ktoś wlazł w drogę, nie było wypadku,
jak był ci ten Władek kozak, jakich mało,
ale to nie będzie piosynka o Władku.

Aż pamiętnej nocy, a było to lystopad,
Władkiem coś zatrzęsło, wypił litry drugi
i w pijackiem szale rudę Mańkę dopadł
i nóż wbił jej w serce na pół metra długi.

Upadła, podcięta niby ten kwiat maku,
wyzionęła ducha na oczach przechodni,
o, zbrodnięś popełnił, ty Władku Cieślaku,
ale to nie będzie piosynka o zbrodni.

Wzięli biedno Mańkę do zimnej kostnicy,
potem sąd dziewczynie krzywdę wynadgrodził,
poniósł Władek Cieślak śmierć na szubienicy,
ale to nie o to w tej piosence chodzi.

Smutna ta historia o Władku i Mańce,
tako ma przestrogę u swego podłoża,
że prawdziwy dżentelmen - choćby był na bańce -
do ryb i do dziewcząt nie używa noża!
Nie używa noża, o, nie, ole!


[proszę nie poprawiać "błędów",
taka wymowa warszawska jest zgodna
z intencjami autorów i wykonawczyni]

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.