---

Puchowy śniegu tren
W krąg roztoczył lśnień czary,
Dźwięczą sanek janczary,
Miasto spowił już sen.
A przez ulicy cieśń,
Zdobną w śniegowe szaty,
Jedzie panicz bogaty,
Nucąc wesołą pieśń.

A wtem do sań podbiega
Dziewczyna, niosąc bzy,
Do jej łachmanów brzega
Przymarzły śnieżne skry.
Wyciąga drżące dłonie
W śniegowych płatków rój
I cichy szept jej wionie:
"Kup kwiaty, panie mój!".

Pan wstrzymał sani pęd
I wprost spojrzał w jej oczy,
A w tych oczu roztoczy
Ujrzał piękno i lęk.
Wziął bzu zmarznięty kwiat,
Potem rzekł: "Siadaj przy mnie,
Już skostniałaś na zimnie,
Ja ogrzeję cię rad".

I zawiózł ją do siebie
Gdzie było ciepło tak,
Gdzie świecił jak na niebie
Pająków gwiezdny szlak.
Posadził u kominka
I szepnął jak we śnie:
"A teraz niech dziewczynka
Mocno całuje mnie!".

Gdy u sypialni wrót
Już z niej spadły łachmany,
Kształt jej ciała różany
Zalśnił przed nim jak cud.
W ramiona porwał ją,
Odurzyły go zmysły,
Na jej ustach zawisły
Jego usta, co drżą.

A kiedy przyszedł ranek
I ścichła burza krwi,
Znużony już kochanek
Dziewczynie wskazał drzwi.
Odziała swe łachmany,
Jak kazał pan, jej kat,
I niby pies wygnany,
Szlochając, poszła w świat.

Aż raz po paru dniach
Panicz siadł w swoje sanie,
Wtem usłyszał szeptanie,
Za krtań chwycił go strach.
Wśród białych, śnieżnych pól
Ona cicho leżała,
Na wpół żywa, zsiniała,
A w jej oczach lśnił ból.

Pan spojrzał na nią z góry,
Zrobiło mu się żal,
Zły trochę i ponury
Odjechał w siną dal.
A gdy mrok nieobjęty
Na śpiące miasto legł,
Dziewczyny trup zmarznięty
Przysypał miękki śnieg.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.