Niebo kłębi się i chmurzy, jak napięta struna drży, Lecz nie zdoła uciec burzy, z którą walczyć nie ma sił. Gdzieś daleko okruch światła w niepamięci nagle znikł I ostatnia iskra zgasła, jak przerwana nagle nić.
Teatralna panorama, a w niej wiatrak dumnie tkwi, Nieme skrzydła wiatr połamał, niepotrzebne wyrwał drzwi - On, co tyle przetrwał burz, dziś nadziei nie ma już...
Przed niepewnym uciec chciałam, w zapomnieniu obmyć twarz, Smak milczenia już poznałam, resztę miał przesłonić czas. Pogubiłam każde słowo, każdy okruch, każdy ślad, Lecz gdy minął żal, na nowo niepokoju powiał wiatr.
Teatralna panorama, a w niej wiatrak, znów ten sam: Nieme skrzydła wiatr połamał - czy to sen, czy może ja? On, co tyle przetrwał burz, dziś nadziei nie ma już...
Sama nie wiem, co się stało, skąd ten smutek i ta łza? Wszystko w pył się rozsypało, niby źle sklejony dzban. I powraca myśl daleka jak spłoszony burzą ptak, I donikąd czas ucieka, a nadziei znowu brak.
Teatralna panorama, stary wiatrak - skąd go znam?... Dekoracja wciąż ta sama, tylko inna jestem ja. Co odeszło, nie odeszło, zatrzymało się i trwa, Jak zaklęta w kamień przeszłość, której czuję cierpki smak.
Niebo kłębi się i chmurzy, jak napięta struna drży, Lecz nie zdoła uciec burzy, z którą walczyć nie ma sił. Tyle trzeba przetrwać burz, choć nadziei nie ma już, Choć nadziei nie ma już...Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
