Chęci jeszcze ile utonie w bagnie niepamięci
zanim spłonę. W kalejdoskopie zdarzeń,
w wyschniętych wspomnieniach.
Twarze jawią się jakieś w ponurych półcieniach.
Zamazany skrawek drapiesz a to tak nic nie zmienia.
Jak wielu nie odgadnę spojrzeń z fotografii,
kiedy przyjdzie opowiadać mi, dmuchać w żar istnienia.
Pamięć bez lampy cenne urywki ominąć potrafi,
jakby te tak odległe nie miały już znaczenia.

Jeszcze teraz zostańcie ludzie, wykrzyczcie imiona,
zerwijcie cienie z twarzy, cencie każdą chwilę.
Pyłem jest pod stopami mgła nieodgadniona.
Obcy w parku przechodzień obrócony tyłem
Karton zdjęciami pełen, bukiet na mogile,
niemi świadkowie tego, że ja przecież ciągle żyje.
A świat wokół przystanął jakby lekko zadumany.
Tętniący własnym pulsem liśćmi się wyściela.
Znajdź w nim własne momenty, sekret niezbadany
i daj się ponieść chwili. Sercu daj wytchnienia.


Czy każda myśl powinna stanowić ruinę uśmiechu?
Czy każdy uśmiech powinien być ruiną myśli?
Myśl

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.