Bicie serca to czucie tętna. W bicie z serca to poczucie z miejsca. Żeby każde słowo wypływało z wnętrza, by dobre odczucia wywoływało teraz! Odpowiedzialny chce być za każde wypowiedziane do mikrofonu zdanie. Ty mnie słuchasz i nie chcę aby negatywnie wpływala treść i zostawiała znamie. A ja znam je. Tak jak wachlarz manier, mam je. Znamię zostawiła na sercu tragedia uczuć do niej. Po niej słone łzy spływały po twarzy mojej. Chorych wizji wyzbyć sie nie mogłem. I tak do dzisiaj blokuje w sobie chęć poznania. Oddania się w wir uczuć nie do opisania. Mania? Może tak, ale sam już nie wiem jak z serca mówić mam kiedy ona stoi obok tam. Obawa? Strach? Nazwij jak chcesz. Przed tym, że ona powie "Nie!". A ja? Nie mam już sił na to. Bo cały czas to samo, a niby już dawno pokonałem niesmiałość mamo. Wiem. Czekasz na zostanie babcią. Tak się boisz o zdrowie i że tego nie doczekasz. A ja? Nie, że nic nie robię. Ja też po prostu się boję zaufać. Nie umiem się doczekać, nie wiem czy umiem jeszcze szukać. A może już znalazłem? Gadałem z Nią ostatnio przecież, Chyba ktoś mi znów zapalił w sercu światło, rumieniec na policzkach ładnie wyglądał u Ciebie. Po żarcie jakimś w gronie ludzi. Lubię Twój śmiech i to jak tak uśmiechnięta mówisz. Nawet nie, że do mnie, ale prostu cokolwiek. Zabawne to trochę jak z upływem czasu zmienia się człowiek (jak?) Gdy serce pęka w nim. A w głowie powstaje myśl- "Nigdy więcej kobiet, nigdy więcej nic z serca do niej nie powiem. Nic nie zrobię". Kurwa, nonsens...
Wszystko ma swój początek i koniec chyba, że na prawdę kochasz. Wtedy koniec czegoś do czego podchodzisz sercem będzie przy spotkaniu Boga. Bo to śmierć rozłączy piękno, największe powstałe między mężczyzną a kobietą. A wierzę w to, że to osiągne! Tak jak wtedy kiedy w wieżę wkładam każde CD z tym co dobre. W wierze pełnej rozmawiam czasem gdy się modlę, z Tym co wysłucha zawsze mimo potknięć- Ojcze. Dusi mi się dusza gdy brakuje mi do serca Twego klucza. Przed drzwiami tylko ramionami wzruszam, bo nie pomaga to, że w nie zapukam. W tył zwrot. Pozostaje mi kochać rap na uszach tylko. Gdy relacje między nami będą na pochybel. Nie zdążę nawet rozwinąć skrzydeł, zanim wrócę do stanu nim zacząłem sie wkręcać, tak to widzę. Przyjdzie mi przejść przez dni których nienawidzę. A nie chcę Cię skreślić, chce Cię podkreślić. W chierarchi miłości bez dygresji chcę umieścić postać twą. Obok postać, odepchnąć mętlik rozstań. Usiąść, zostać. Ja, melancholijny Piotras. Dziewczyno. Zwykła codzienność, to ona. Wypełnia dużą część naszego życia. I uwierz, nie łatwo jest się nauczyć nią cieszyć, i nie ma co ukrywać. Karmię uwagą to co zawraca mi głowę. Nie daje mi spokoju myśli. To o czym myślę ciągle, to jest wyścig z czasem do złotych myśli, co mam je na myśli, a ciężko coś wymyślić. Więc pomyślmy- jak zaradzić na zasyp dziwnych wizji? Żeby zimny przysznic od dni rzeczywistych zastąpić na przypływ chwil które są na "dżizyys"Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
