tu miasto śpi choć świt to już historia
cieć sennie swoje kąty sprząta
być może już za chwilę miasto wnet ożyje
zagląda ten co spędzić chce to mile

tabliczki wbite w bruk nielicznie błyszczą w słońcu
słońce i deszcz kruszą kamienny szlak
gwiazdy wtłoczone w połamany chodnik
nikt nie kojarzy - pomału trafia szlag

mijam tu ludzi dziwnych na pozór
każdy tu gdzieś ma jakiś własny kąt
o jakże dawno nie było mnie na streecie
i czemu wciąż popełniam ten sam błąd

to jest wolność to jest moje życie
chociaż można znaleźć lepszy kąt
to jest właśnie wolność to jest moje życie
po cóż mam odchodzić gdzieś daleko stąd

obsrany tadek zaprasza w głąb ulicy
kamienne domy witają z obu stron
nie widząc końca choć droga jest tu prosta
nucę pod nosem show must go on

fortepian stoi pianista wzbudza lęk
nikt przy nim tam niczego nie wygrywa
ławeczka obok gdzie wraz z julianem śpię
gdy w ciężkim stanie czasami bywam

poznałem wielu ciekawych ludzi
jedni mają złote serce inni w ręku nóż
nie jedna riksza jak życie ze zgrzytem przemyka
widzę jak na mej twarzy łódzki osiadł kurz

to jest wolność to jest moje życie...

kelner ze stołu zgarnia miejski brud
bez napiwku żadna to robota wręcz
nuda gwałci resztki mojej wyobraźni
cisza z głębi nie zachęca do swych pustych wnętrz

do wieczora jeszcze bardzo dużo czasu
mrok przysłoni to co poobnażał dzień
po całym świecie gdzieś rozwiało mych przyjaciół
wiernie jak pies pozostał tylko przy mnie cień

mijam tu ludzi dziwnych na pozór
każdy tu gdzieś ma jakiś własny kąt
o jakże dawno nie było mnie na streecie
i czemu wciąż popełniam ten sam błąd

to jest wolność to jest moje życie...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.