Kamienne dźwięki ranią umysł mój
Srebrem ostrych przenikliwych nut
Tną jak skalpel odcinając jaźń
Niemy świata znikam wtedy sam
Goniąc cienie życia bijąc głową w mur
Wyszarpywać kwintesencji garść
Konsternacjom nisko kłaniać się
Wciąż wspinając żeby zaraz spaść
Spaść!
Wyciągają, z powiek znoszą sen
Wyciskają z oczu mnóstwo łez
Wycierają, duszą moją świt
Wydrapują, resztkę moich sił!
Strach! Strach!
Trudno jest podnieść się
Źródłem goryczy wciąż karmić się
Zdechnąć za życia lub sczeznąć w nim
Malutki cel, a tyle krwi
Zapocony w swej pościeli uwięziony tak jak w celi
Przed wyrokiem i złym krokiem uciekając w przepaść z Bogiem
Zaklinając, wyklinając, wysławiając i wciąż ganiąc
Dzierżąc w dłoni, w swej niewoli, garstkę życia tak jak soli
Soli!
Ustawiają, serial życia twój
Inspirują, w twojej myśli los
Nakłaniają, byś wciąż topił się
Nieświadomość, leją w serce twe!
Strach! Strach!
Trudno jest podnieść się
Źródłem goryczy wciąż karmić się
Zdechnąć za życia lub sczeznąć w nim
Malutki cel, a tyle krwi
Ból! Rani duszę moją
Strach! Wierci umysł mój
Dół! Topi cieniem mnie
Bóg! Kiedy weźmie mnie?
Mnie!
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
