---

Mówili: "Stary Doktor" –
bo był naprawdę stary
i do czytania zwykł
zakładać okulary.

Zielony przez nie widział świat,
o dziecka oddech szerszy.
W Doktora rękę ufnie kładł
swą dłoń król Maciuś Pierwszy.

Za oknem dudnił głucho
podkuty strachem krok,
a Stary Doktor Korczak
tak mówił, patrząc w mrok:

A-a-a, świat większy jest niż łza,
wkrótce świt lepszego dnia, ha-a-ha.
A-a-a, za oknem noc i mgła,
wkrótce świt lepszego dnia.

Mówili: "Stary Doktor,
co ma młodzieńcze siły,
bo chce, by dzieci znów
uśmiechu się uczyły".

Wsłuchany w serc bijących stuk
i kropli deszczu nokturn
nie raz się z łóżka swego zwlókł
i czuwał Stary Doktor.

"Nie trzeba płakać – mówił –
choć ciężko jest nam dziś.
należy mieć nadzieję
zieloną tak jak liść".

A-a-a, świat większy jest niż łza,
wkrótce świt lepszego dnia, ha-a-ha.
A-a-a, za oknem noc i mgła,
wkrótce świt lepszego dnia.

Mówili: "Stary Doktor,
on nie wie, co samotność" –
a kiedy przyszło iść
już w drogę bezpowrotną...

Na czele sierot swoich szedł,
najmłodsze niósł na ręku
i słychać było jego szept,
że trzeba iść bez lęku.

Na jego ręku dziecko
zbudziło się ze snu,
więc Stary Doktor Korczak
tłumaczył cicho mu:

A-a-a, świat większy jest niż łza,
wkrótce świt lepszego dnia, ha-a-ha.
A-a-a, za oknem noc i mgła,
wkrótce świt lepszego dnia.
Ha-a-a-ha.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.