---

Wy nie wiecie, a ja wiem,
jak rozmawiać trzeba z psem,
bo poznałem język psi,
gdy mieszkałem w pewnej wsi.

A więc wołam: „Do mnie, psie!”,
i już pies odzywa się.
Potem wołam: „Hopsasa!”,
i już mam przy sobie psa.
A gdy powiem: „Cicho leż!”,
leżę ja i pies mój też.

Kiedy dłoń wyciągam doń,
grzecznie liże moją dłoń
i zabawnie szczerzy kły,
Choć nie bywa nigdy zły.

Gdy psu kość dam, pies ją ssie,
bo to są zwyczaje psie.
Gdy pisałem wierszyk ten,
pies u nóg mych zapadł w sen.
Potem wstał, wyprężył grzbiet,
żebym z nim na na spacer szedł.

Szliśmy razem, ja i on,
pies przestraszył stado wron.
On ujadał, a ja nie —
pies i tak rozumie mnie.
Pies rozumie, bo ja wiem,
jak rozmawiać trzeba z psem.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.