---

Mówi chmurka córce chmurce:
„Napatrzże się, napatrz,
Oto tam, przeciwko nam
Wznoszą wielki drapacz.

Wznoszą w górę Dom Kultury,
Wielkie ostre ściany,
A my chmury, biedne chmury
Będziemy drapane”.

Córka chmury patrzy z góry,
Śmiejąc się bezgłośnie:
„To są bzdury, Dom Kultury
Do nas nie dorośnie.

Mamo chmuro, przecież wiesz:
Z dużej chmury mały deszcz.

Patrz, dopiero wznieśli parter,
Rozchmurzże się, mamo chmuro,
Śmiej się, nie patrz tak ponuro,
Bo to śmiechu warte!”.

Odpowiada chmura mama:
„A ja się nie śmieję,
Bo słyszałam przecież sama:
»Boria, żmi bystrieje«.

A jak: »Żmi bystrieje, Boria«
To ładna historia.

Znam ich: każdy uśmiechnięty,
Lecz zawzięty każdy,
Wzniosą wiele: postumenty
I oprą o gwiazdy”.

Tak mówiła chmura mama,
Cała zapłakana:
„Uciekajmy, córko chmurko,
Nie chcę być drapana”.

Odpłynęły więc niemrawo
Daleko za Wisłę,
Nad Warszawą, nad Warszawą
Niebo jasne, czyste.
Nad Warszawą, nad Warszawą
Niebo jasne, czyste.

Jadą do polski deski i szyny,
Wapno i cement, szkło i maszyny.
Już długi pociąg do Polski jedzie,
Wielkie koparki na samym przedzie.
Jadą radzieccy dzielni kopacze,
Jadą szoferzy, jadą spawacze.

Już się w Warszawie praca zaczęła,
Już się zabrano śmiało do dzieła.
To ci dopiero wspaniała praca,
Ludzi oszczędza, no i czas skraca.
Przy takiej pracy małe kłopoty,
Już ukończono ziemne roboty.

Już fundamenty całkiem gotowe,
Już rozpoczęto wielką budowę.
Już rosną w górę potężne mury,
Dźwiga się z posad Pałac Kultury.
Dźwiga się śmiało i szybko wzrasta,
Jak kwiat kamienny na klombie miasta.

Coraz to wyżej i wyżej rośnie,
Oczom przyjemnie, sercu radośnie.
Piękny jak uśmiech, mocny jak skała,
Wielki jak wieża, wieczny jak chwała.
Wspaniały pomnik radzieckiej sławy:
Symbol przyjaźni w sercu Warszawy.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.